Deze post is een reactie op de opinie van Bart Haeck – Redacteur Politiek bij ‘De Tijd’.

Het origineel artikel vindt u hier

Beste Bart,

Vanzelfsprekend ben ik het eens met uw analyse dat de betoging van afgelopen zondag in Brussel tegen het coronabeleid een signaal aan ‘de politiek’ is. En ik volg ook uw opmerking dat wie daar betoogde, niet ‘per se’ gelijk heeft. Maar er is toch enige nuance nodig. Er is weinig draagvlak voor het volledig afschaffen van corona maatregelen, en doen alsof er niks aan de hand is. Dat zou naast ‘onverstandig’ ook ronduit gevaarlijk zijn. Uiteraard zal er een minderheid zijn die dat wel wenst, maar ik geloof nooit dat alle 35.000 aanwezigen tot zulke risico’s bereid zijn.

De vrijheid van de ene stopt daar waar die van de andere in het gedrang komt. Volmondig treed ik u hierin bij. Alleen is de vraag – en dat is opnieuw een nuance – hoe ‘vrijheden’ van ‘de ene’ dan wel ‘de vrijheden’ van ‘de andere’ effectief inperken. Dat is een kwestie van perceptie – zeker in het licht van de huidige maatregelen. Alternatieven zijn niet meer bespreekbaar, het debat is dermate gepolariseerd dat al wie nog maar de kleinste bedenking durft te maken, weggezet wordt als een ‘domme antivaxxer’.

De realiteit is – alweer – genuanceerder, iets wat u als journalist zou moeten weten.

Wie moet wachten op een reguliere ingreep heeft die wachttijd niet te danken aan ‘de ongevaccineerden’, maar wel aan de overheid die in 2 jaar tijd exact NUL bedden extra voorzien heeft. Ik bespaar u de lijst van overheidsuitgaven waar we ons vragen bij kunnen stellen. Allemaal centen die in een betere gezondheidszorg geïnvesteerd hadden kunnen worden.

Maar dan komt het:

Wel pertinenter wordt de vraag of niet-gevaccineerde patiënten die in het ziekenhuis belanden of testen nodig hebben, niet een groter deel van die vermijdbare kosten die ze hebben veroorzaakt zelf moeten dragen.

Dit gaat zelfs voorbij ‘zich op glad ijs begeven’, dit is er gewoon doorzakken. Als we deze redenering volgen in de maatschappij, geldt dit dan ook voor obesen (een groep die oververtegenwoordigd is bij de te betreuren coronadoden)? En rokers? En mensen die fastfood eten? En mensen die risicovolle sporten beoefenen? Om nog maar te zwijgen van wie zich in het verkeer begeeft – want geef toe, dat is een perfect vermijdbaar risico. Waar trekt u de lijn? En op basis van wat wordt die lijn dan bepaald? Arbitrair – op basis van een (uw?) buigevoel? Zulke vraag stellen is wat mij betreft het fatsoen voorbij. Tenzij u de lijn helemaal doortrekt, en we naar een Amerikaans model gaan: weinig lasten te betalen, en wie het geld heeft om zich (medisch) te verzekeren zal overleven. De rest…? pech. Ik dácht dat we voor andere normen en waarden gekozen hadden in Europa.